Osteodystrakcja
OSTEODYSTRAKCJA – polega na stopniowym wydłużaniu kości przy wykorzystaniu urządzeń zwanych dystraktorami kostnymi (osteodystraktorami). Została ona wprowadzona do ortopedii narządu ruchu przez Ilizarowa w 1975 r. Zasady metody opierają się na rozciąganiu kości o około 1,0 mm dziennie. Aktywowane w osteodystraktorze siły rozciągające pozwalają na gojenie się kości i ciągłą produkcję kostniny. Ponadto łagodny, stopniowy wzrost długości kości umożliwia wydłużanie mięśni, nerwów, błony śluzowej
i skóry.
W wyniku utarty zębów dochodzi do degradacji tkanki kostnej szczęk. Jest jednak możliwe uzupełnienie ilości kości potrzebnej do wszczepienia implantu.
Do alternatywnych metod augumentacji kości szczęk zaliczamy:
- osteodystrakcja – przemieszczanie interpozycjonalne,
- autoprzesczep – zastosowanie wszczepów kości autogennej (własnej),
- sterowana regeneracja kości z zastosowaniem biomateriałów, błon zaporowych (membran) oraz preparatów aktywnych biologicznie preparatów krwiopochodnych (PRP).
Zalety leczenia
- wysoki współczynnik sukcesu (ponad 95%) w porównaniu z techniką przeszczepów kostnych (75-80%),
- niewprowadzenie materiału, który mógłby być odrzucony przez organizm,
- brak wskazań do przeszczepiania kości i brak konieczności jego przeprowadzania (trudności w pozyskaniu kości autogennej i zwiększenie traumatyczności zabiegu),
- zminimalizowanie ryzyka przeniesienia zakażeń materiałów pochodzenia biologicznego,
- stopniowa dystrakcja zachodząca również w obrębie tkanek niezmineralizowanych, dzięki której kość jest cały czas stabilizowana i właściwie odżywiana,
- powtarzalność rezultatów osteodystrakcji i metody,
- lepsze efekty kosmetyczne ze względu na dystrakcję tkanek miękkich,
- brak potrzeby korekcji tkanek miękkich w większości przypadków,
- bezbólowość,
- nieskomplikowany charakter procedury chirurgicznej,
- możliwość stosunkowo szybkiego wszczepienia implantów.
W latach 80 XX w. metoda ta została zastosowana w chirurgii jamy ustnej i w chirurgii szczękowo-twarzowej, głównie w przypadkach wrodzonych deformacji czaszki twarzowej. Dystrakcja pionowa wykorzystywana jest w wydłużaniu segmentów kości, a wskazania do niej stanowią: leczenie częściowych defektów wyrostka zębodołowego, leczenie atroficznych segmentów kości szczęk, korekcja pionowa, przemieszczenie segmentów kości z zębami, leczenie zgryzu otwartego i zębów ankylotycznych.
Proces dystrakcji:
- Osteotomia,
- Czas gojenia: 3-7 dni.
- Czas konsolidacji – mineralizacji: 3-6 tygodni.
- Usunięcie dystraktora.
- Dodatkowe modelowanie kości.
- Wszczepienie implantów: 8-12 tygodni.
- Leczenie protetyczne: 6-12 miesięcy. Zalecane jest odroczone aktywowanie implantów i odroczona odbudowa protetyczna na implantach – implant loading.
Przeciwskazania
Leczenie tą metodą można stosować u pacjentów w każdym wieku, jednak istnieją względne i bezwzględne przeciwskazania:
- nieuregulowana cukrzyca,
- niedobory immunologiczne,
- osteoporoza,
- stany po radioterapii,
- palenie dużej ilości papierosów,
- zła higiena jamy ustnej,
- przewlekłe choroby przyzębia.