Osteodystrakcja

OSTEODYSTRAKCJA – polega na stopniowym wydłużaniu kości przy wykorzystaniu urządzeń zwanych dystraktorami kostnymi (osteodystraktorami). Została ona wprowadzona do ortopedii narządu ruchu przez Ilizarowa w 1975 r. Zasady metody opierają się na rozciąganiu kości o około 1,0 mm dziennie. Aktywowane w osteodystraktorze siły rozciągające pozwalają na gojenie się kości i ciągłą produkcję kostniny. Ponadto łagodny, stopniowy wzrost długości kości umożliwia wydłużanie mięśni, nerwów, błony śluzowej
i skóry.

W wyniku utarty zębów dochodzi do degradacji tkanki kostnej szczęk. Jest jednak możliwe uzupełnienie ilości kości potrzebnej do wszczepienia implantu.

Do alternatywnych metod augumentacji kości szczęk zaliczamy:

• osteodystrakcja – przemieszczanie interpozycjonalne,
• autoprzesczep – zastosowanie wszczepów kości autogennej (własnej),
• sterowana regeneracja kości z zastosowaniem biomateriałów, błon zaporowych (membran) oraz preparatów aktywnych biologicznie preparatów krwiopochodnych (PRP).

Zalety leczenia

• wysoki współczynnik sukcesu (ponad 95%) w porównaniu z techniką przeszczepów kostnych (75-80%),
• niewprowadzenie materiału, który mógłby być odrzucony przez organizm,
• brak wskazań do przeszczepiania kości i brak konieczności jego przeprowadzania (trudności w pozyskaniu kości autogennej i zwiększenie traumatyczności zabiegu),
• zminimalizowanie ryzyka przeniesienia zakażeń materiałów pochodzenia biologicznego,
• stopniowa dystrakcja zachodząca również w obrębie tkanek niezmineralizowanych, dzięki której kość jest cały czas stabilizowana i właściwie odżywiana,
• powtarzalność rezultatów osteodystrakcji i metody,
• lepsze efekty kosmetyczne ze względu na dystrakcję tkanek miękkich,
• brak potrzeby korekcji tkanek miękkich w większości przypadków,
• bezbólowość,
• nieskomplikowany charakter procedury chirurgicznej,
• możliwość stosunkowo szybkiego wszczepienia implantów.

W latach 80 XX w. metoda ta została zastosowana w chirurgii jamy ustnej i w chirurgii szczękowo-twarzowej, głównie w przypadkach wrodzonych deformacji czaszki twarzowej. Dystrakcja pionowa wykorzystywana jest w wydłużaniu segmentów kości, a wskazania do niej stanowią: leczenie częściowych defektów wyrostka zębodołowego, leczenie atroficznych segmentów kości szczęk, korekcja pionowa, przemieszczenie segmentów kości z zębami, leczenie zgryzu otwartego i zębów ankylotycznych.

Proces dystrakcji:

• Osteotomia,
• Czas gojenia: 3-7 dni.
• Czas konsolidacji – mineralizacji: 3-6 tygodni.
• Usunięcie dystraktora.
• Dodatkowe modelowanie kości.
• Wszczepienie implantów: 8-12 tygodni.
• Leczenie protetyczne: 6-12 miesięcy. Zalecane jest odroczone aktywowanie implantów i odroczona odbudowa protetyczna na implantach – implant loading.

Przeciwskazania

Leczenie tą metodą można stosować u pacjentów w każdym wieku, jednak istnieją względne i bezwzględne przeciwskazania:

• nieuregulowana cukrzyca,
• niedobory immunologiczne,
• osteoporoza,
• stany po radioterapii,
• palenie dużej ilości papierosów,
• zła higiena jamy ustnej,
• przewlekłe choroby przyzębia.